Даменіка Іванаўна Яраш
Даменіку Іванаўну Яраш ведаю даўно, і найперш па яе асноўнай у Пастаўскай ЦРБ пасадзе намесніка галоўнага ўрача. Нямала чула пра яе прафесіяналізм, адказнасць, патрабавальнасць.
І пры ўсім гэтым падчас нядаўняй сустрэчы размову вырашыла пачаць амаль з правакацыйнага пытання: а ці не выпадкова прыйшла ў медыцыну? Можа, за кампанію паступала ці хто сарыентаваў? І ў адказ пачула цікавы аповед пра любоў да сваёй справы, якой аддадзена ўжо больш за 45 гадоў.
Закончыўшы сярэднюю школу з сярэбраным медалём, яна падала дакументы ў Гродзенскі медінстытут, але не паступіла. Два гады адпрацавала рахункаводам у калгаснай бухгалтэрыі ў Іўеўскім раёне, дзе жылі бацькі, пры гэтым старанна рыхтавалася. На гэты раз студэнткай стала — быў 1964 год. А ў 1970-ым, пасля пятага курса, ужо маючы маленькую дачушку, паехала з мужам у Куйбышаўскі медінстытут: ён — давучвацца на ваеннай кафедры, яна — заканчваць шосты курс. Мужа затым накіравалі ў Полацкі раён, у Баравуху-1. Яна са свабодным дыпломам уладкавалася ў Махіроўскую ўрачэбную амбулаторыю акушэрам-гінеколагам і адпрацавала там да пераводу мужа ў Паставы ў 1982 годзе. У 1974-ым гэту ўстанову ўзначаліла сама.
— Амбулаторыя абслугоўвала ваенныя гарадкі, а гэта больш за 7 тысяч насельніцтва, у тым ліку звыш 120 дзяцей ва ўзросце да года, — успамінала Даменіка Іванаўна. — Згодна са штатным раскладам, у амбулаторыі значыліся тры адзінкі: тэрапеўт, педыятр, акушэр-гінеколаг. На справе ж бывала, што ўсе гэтыя спецыяльнасці даводзілася сумяшчаць аднаму. Абслугоўвалі не толькі Баравуху, але і суседнія з ёй, і нават дальнія вёскі. На выклікі ездзілі на коннай брычцы, у бездараж — на трактары. Асабліва напружана было падчас эпідэміі грыпу, калі за суткі паступала па 60-70 выклікаў. Але ўсё атрымлівалася, бо былі маладымі. Калектыў хоць і невялікі, затое згуртаваны. Самі нарыхтоўвалі дровы, лекавыя травы (на іх тады даводзіліся планы) і па донарстве з заданнем спраўляліся.
За 12 гадоў Д. І. Яраш пазнаёмілася амаль з усімі сем’ямі і пабывала практычна ў кожным доме наваколля. Дагэтуль памятае выпадак з прышчэпкай. Днём медсястра яе зрабіла дзіцяці, а позна ўвечары пазванілі і паведамілі, што малому дрэнна. Аператыўна адшукалі машыну і на “касмічнай” хуткасці прыбылі ў вёску ратаваць дзіцятка. І ўратавалі. Было, што і роды прымала. Узгадвала і пра сумнае. Адной жанчыне з хворым сэрцам урачы забаранілі раджаць. Колькі гутарак наконт гэтага з ёй было праведзена! Але ўсё безвынікова: з мноствам распісак яна стала на ўлік. Дзяўчынку нарадзіла, але самой праз чатыры месяцы не стала.
— І за ўвесь час я ніколі не пашкадавала, што выбрала медыцыну, — працягвала Даменіка Іванаўна. — Мне людзі давяралі патаемнае, дзяліліся са мной, раіліся. Я была для іх адкрытай, старалася дапамагчы. Нават тады, калі разумела, што пры дыягназе, які ёсць у пацыента, перспектывы ў яго няма ніякай, усяляла надзею да апошняга, падтрымлівала.
23 гады Д. І. Яраш займала пасаду намесніка галоўнага ўрача па медыцынскім абслугоўванні насельніцтва нашага раёна, адначасова курыравала арганізацыйна-метадычную работу. А цяпер адказвае за яе поўнасцю, загадваючы арганізацыйна-метадычным кабінетам. Кола абавязкаў шырокае — збор інфармацыі з усіх участковых бальніц, амбулаторый і ФАПаў, яе апрацоўка; арганізацыя выездаў на раён спецыялістаў (эндакрынолага, педыятра, акуліста, кардыёлага, неўролага); распрацоўка планавых заданняў, якія даводзяцца да ўсіх структурных падраздзяленняў; падрыхтоўка і правядзенне канферэнцый, пасяджэнняў медсавета, сакратаром якога з’яўляецца. А яшчэ Д. І. Яраш курыруе работу ФАПаў і аказвае іх работнікам неабходную метадычную дапамогу. “Адным словам, работа, якая праводзіцца пад кіраўніцтвам Даменікі Іванаўны, — гэта мазгавы цэнтр, своеасаблівы штаб, дзе распрацоўваецца тактыка, — адзначыў галоўны ўрач УАЗ “Пастаўская ЦРБ” У. М. Чакавы. — І, як і раней, яна здзіўляе сваёй энергіяй і працавітасцю, прафесійна і з высокай адказнасцю выконвае любое даручэнне ці заданне, застаецца патрабавальнай да сябе і падначаленых, справядлівай. І за ўсім гэтым — яе аўтарытэт і шматлікія ўзнагароды, у тым ліку медаль “За працоўную адзнаку”, нагрудны знак “Выдатнік аховы здароўя Рэспублікі Беларусь”.
— Усё тое, чым я займаюся, мне падабаецца, — гаварыла Даменіка Іванаўна. — Я люблю свой калектыў. Люблю за тое, што мы разумеем сэнс слова “трэба” і імкнёмся працаваць на імідж установы. Адно аднаго падтрымліваем у бядзе, у радасці. Пра гэта сёння гавару з вышыні свайго ўзросту, на які, дарэчы, не скарджуся. Лічу, што чарговы юбілей — проста зверка пашпартных даных, а сутнасць у тым, наколькі сябе адчуваеш. Уранку з нармальным настроем іду на працу, бо яшчэ не ўвесь вопыт перададзены калегам. І сярод людзей сябе адчуваю камфортна.
Галіна ПІШЧ.
Афганистан навсегда остался в памяти воина-интернационалиста Валерия Горячко
Жыве памяць, яднае братэрства.
15 лютага — 32-я гадавіна вываду савецкіх войск з Афганістана. Напярэдадні даты карэспандэнт «Пастаўскага краю» папрасіла падзяліцца ўспамінамі воіна-інтэрнацыяналіста палкоўніка ў адстаўцы Валерыя Гарачку.
нет комментариев
Аксана Анатольеўна Нікалаева
Дзіця на сцэне — твар педагога”, — так абсалютна справядліва заўважыла ў размове са мной невысокая сціплая жанчына, якую амаль на ўсіх канцэртах, дзе спяваюць дзеці, можна ўбачыць за мікшарным пультам.
нет комментариев
Альфред Исидор Ромер
Альфред Исидор Ромер (белор. Альфрэд Ізідор Ромер; 16 апреля 1832, Вильно — 24 … читать полностью дальше
нет комментариев
Аліхвер Святлана Лукінічна
Адкрытая і шчырая
У першы дзень новага, 2018-га, года адзначыць свой юбілей удзельніца … читать полностью дальше
нет комментариев
Афганистан навсегда остался в памяти воина-интернационалиста Валерия Горячко
Жыве памяць, яднае братэрства.
15 лютага — 32-я гадавіна вываду савецкіх войск з Афганістана. Напярэдадні даты карэспандэнт «Пастаўскага краю» папрасіла падзяліцца ўспамінамі воіна-інтэрнацыяналіста палкоўніка ў адстаўцы Валерыя Гарачку.
Аксана Анатольеўна Нікалаева
Дзіця на сцэне — твар педагога”, — так абсалютна справядліва заўважыла ў размове са мной невысокая сціплая жанчына, якую амаль на ўсіх канцэртах, дзе спяваюць дзеці, можна ўбачыць за мікшарным пультам.
Альфред Исидор Ромер
Альфред Исидор Ромер (белор. Альфрэд Ізідор Ромер; 16 апреля 1832, Вильно — 24 … читать полностью дальше
Аліхвер Святлана Лукінічна
Адкрытая і шчырая
У першы дзень новага, 2018-га, года адзначыць свой юбілей удзельніца … читать полностью дальше
читать полностью дальше
Спасибо!
Теперь редакторы в курсе.