Было гэта даўно, калі яшчэ існавалі такія з’явы, якія цяпер сустракаюцца рэдка: сапраўднае першае каханне, чарадзейства, злы лес, добрыя справы на карысць людзям.

Быў у пана пастух, прыгожы хлопец, які любіў людзей i прыроду, бо ўсё жыццё жыў сярод ix. Бачыў i разумеў ix дабрату i ласку. Калі надышлі для яго патрэбныя гады, прыйшло да хлопца i першае каханне.

Была ў вёсцы дзяўчына, прыгажосцю i розумам не даваўшая спакойна спаць многім кавалерам. Сустрэліся аднойчы наш пастух i вясковая прыгажуня, пакахалі адзін аднаго.

Гэту звестку з радасцю сустрэлі ўсе людзі, нават сам пан, бо надта прыгожая пара атрымалася. Калі б не бяда, якая здарылася з нашай дзяўчынай, калі яна пайшла ў лес. Была восень, час збіраць журавіны. У лесе дзяўчыну ўкусіла змяя, i праз некалью гадзін яна памерла.

Доўга бедаваў наш юнак. Захацелася яму пакінуць памяць пра сваё каханне. Каб болей нi з кiм не адбывалася такой бяды, папpaciў ён чарадзея заваражыць гэта месца. Спачуваючы юнаку, той так i зpaбiў.

З тых пор людзі ходзяць у лес смела, бо змей там няма. Лес знаходзіцца каля вёскі Грыблы. Мясцовасць прадстаўляе сабой мохавае балота з тарфянай глебай. Здаецца, лепшага месца для змей няма, аднак колькі людзі там нi хадзілі, змей не сустракалі. Мяркуйце caмi, што тут праўда, а што не.

Запісана ад С.Л.Бункевіча, жыхара в. Балаі

Газета «Пастаўскі край»