•       Идут годы, меняются времена, события, люди, но одно остается незыблемым и вечным  – Родина. Нам кажется, что мы знаем о нашей малой Родине все, или почти все. Но каждый раз, когда мы путешествуем, наблюдаем, читаем, исследуем и думаем о ней, мы открываем для себя что-то новое. И сегодня каждый из нас имеет возможность поделиться этим : новыми фактами, новыми стихами, новыми мыслями о своем крае, городе, селе и рассказать миру о своей малой Родине, о людях с большой душой…

Валатоўка — Галбея

  Автор: | |

     Hixто гэтага не памятае ўжо, але там, дзе зараз Валатоўка, возера лясное было. Як i што — невядома, толью з’явіліся ў гэтым месцы вялікія курганы, вельмі на магілы падобныя.

Іх там пяць ці шэсць. Можа, таму i Валатоўка завуць, што біліся там волаты з нячыстым духам. Ды, відаць, не змаглі перамагчы, загінулі ўсе. Так i ўтварыліся курганы.

Там хоць пляцоўка вялікая, але слаба што расце. Кругом лес аступіўшы, а па ўсёй Валатоўцы толькі адны гігялі. Нават карове няма чаго ўкасіць. А яшчэ каля курганоў яміны такія глыбокія.

Адзін раз пайшоў Мацей, куніцкаўскі мужчына, у лес. I нечага ж праз Валатоўку пацягнуўся. I як шоў, дык проста ў яму тpaпiў. Уваліўся, а вылезці не можа ніяк. Казаў, як быццам на тым свеце пабываў.

Доўга адсядзеў там, казаў, страхаў нагледзеўся ўсякіх. У яміну заглядвалі мо i чэрці, бо, казаў, пішчэлі рознымі галасамі, а ўверх глянеш — нібы свеціць хто ў яміну…

Мусіць, толькі раніцай наступнага дня знайшлі Мацея. Выпадкова заўважылі торбу яго каля дзіркі.

Запісана ад Я.М.Пачкоўскага, жыхара в. Галбея.

источник

Если вы нашли ошибку, пожалуйста, выделите фрагмент текста и нажмите Ctrl+Enter.

Метки: . Закладка Постоянная ссылка.

Добавьте свой комментарий или поделитесь материалом