Працоўны стаж Алены Васільеўны Вазняк складае 42 гады, трыццаць з іх яна адпрацавала ў пральні райбыткамбіната. Шчыруе тут і сёння.

Родам Алена Васільеўна з Браслаўскага раёна. Працаваць пачала ў шаснаццацігадовым узросце ў кулінарыі ў г. п. Відзы. Неўзабаве дзяўчына выйшла замуж і пераехала жыць да мужа ў Паставы. Ён працаваў у леспрамгасе шафёрам, сюды поварам уладкавалася і яна. Работа была пазменнай, таму, калі ў сям’і нарадзілася дачушка, Алена вымушана была шукаць іншае месца працы. Пакуль малая не пайшла ў школу, працавала другім поварам у дзіцячым садку «Калабок», затым перайшла ў пральню раённага камбіната бытавога абслугоўвання.

Спачатку выдавала кліентам чыстую бялізну, а калі адсутнічаў касір-прыёмшчык, то выконвала і яго абавязкі, пасля перавялася ў пральны цэх на пасаду прасавальшчыцы. А апошнія 15 гадоў працуе аператарам пральных машын. Перш чым загрузіць бялізну ў барабан, сартуе яе па ступені забруджанасці, а калі патрабуецца замыць бруд на вопратцы, робіць гэта пры дапамозе шчоткі, мыла і халоднай вады. Ад гэтага мерзнуць і набрыняюць рукі. Але Алена Васільеўна кажа, што цяпер працаваць у пральні стала значна прасцей:

— Раней усе пральныя машыны і сушылкі награваліся парай. Ёй, а таксама халоднай і гарачай вадой нас забяспечвала кацельня, якая належала жыллёва-камунальнай гаспадарцы. Ёсць такі выраз: «Хоць сякеру вешай», яго ўжываюць, калі ў памяшканні не хапае свежага паветра. Так было і ў нас — высокая вільготнасць, пара засцілала вочы, цяжка дыхалася. Цяпер усё змя­нілася ў лепшы бок.

Не тыя зараз і аб’ёмы — калісьці працавалі дзве брыгады па пяць чалавек у дзве змены, за месяц яны мылі каля 25-ці тон бялізны. Кліентамі пральні былі не толькі жыхары і арганізацыі нашага раёна, але і ўсёй нарачанскай курортнай зоны. Сёння аб’ём работы ўдвая меншы, але без справы Алена Вазняк ніколі не сядзіць.

— Гэта надзвычай працавіты, адказны, добрасумленны і добразычлівы работнік — расказвала пра сваю падначаленую дырэктар камбіната бытавога абслугоўвання Ларыса Віктараўна Федарэнка. — Яна ніколі не адмаўляецца ад звышурочнай работы, а пакуль машына мые, дапамагае калегам адціскаць на цэнтрыфузе, сушыць і прасаваць рэчы.

Алена Васільеўна прызнаецца, што самае складанае — гэта правесці васьмігадзінны працоўны дзень на нагах. Пасля такога напружання было б не лішнім і адпачыць, але дома пачынаецца «другая змена» — трэба не толькі прыгатаваць вячэру, прыбраць у хаце, памыць посуд, ды і мала яшчэ якіх важных спраў перарабіць, але і папрацаваць на прысядзібным участку. Адносная палёгка надыходзіць толькі ўзімку, калі не трэба завіхацца на агародзе.

Тэкст і фота Веранікі ФІЛАНОВІЧ.