Вайна ў Афганістане ішла амаль 10 гадоў. Увесь гэты перыяд і даволі працяглы час пасля вываду савецкіх войск пра баявыя дзеянні ў далёкай і чужой краіне многа не гаварылі, бо абмежаваны кантынгент савецкіх войск у Афганістане панёс вялікія страты: толькі па афіцыйных даных, яны склалі 15 тысяч ваеннаслужачых.
У баявых дзеяннях на зямлі Афгана ў розныя гады прымалі ўдзел і 32 тысячы беларусаў. 771 з іх загінуў. Такое з памяці не выкрасліш.
Савецкія войскі з Афганістана поўнасцю былі выведзены 15 лютага 1989 года. Менавіта гэты дзень ужо некалькі дзесяцігоддзяў адзначаецца як Дзень памяці воінаў-інтэрнацыяналістаў. Урачыстыя мерапрыемствы, прысвечаныя гэтай даце, прайшлі па ўсёй краіне. У Паставах па традыцыі яны пачынаюцца з урачыстага мітынгу каля помніка воінам-землякам, якія загінулі пры выкананні свайго інтэрнацыянальнага абавязку, устаноўленага ў 2006 годзе ў скверы па вуліцы Гагарына. На ім прысутнічалі воіны-“афганцы”, а таксама тыя, хто праходзіў службу ў Егіпце і іншых “гарачых” кропках, іх родныя і блізкія, прадстаўнікі раённай улады, ваеннага камісарыята, грамадскасці, вайскоўцы, моладзь.
Адкрыў мітынг камандзір Асобнага авіяцыйнага атрада, воін-інтэрнацыяналіст, баявы лётчык палкоўнік Станіслаў Ігнацьевіч Раманчук. Ён адзначыў, што ў гэты дзень мы аддаём даніну памяці тым, хто загінуў на афганскай зямлі. Аналізуючы тыя падзеі, мы бачым, што сёння неаб’яўленая вайна ў Афганістане перарасла ў братазабойчую, якой няма канца. І вастрыня тых праблем, якія існавалі ў гэтым рэгіёне, па-ранейшаму існуе. Мы бачым і тое, што ні рыначныя адносіны, ні дэмакратыю нельга прынесці ў іншую краіну, іншаму народу на штыках, на танках. А менавіта з такой мэтай у апошні час развязваюцца ваенныя канфлікты. У выніку палае ўвесь Блізкі Усход, ідуць баявыя дзеянні ў многіх афрыканскіх краінах. І мы гаворым усім войнам рашучае “Не!” Сёння наша задача ў тым, каб захаваць памяць пра загінулых на той вайне, весці патрыятычнае выхаванне сярод моладзі. А для гэтага воінам-“афганцам” трэба па-ранейшаму быць у страі…
Да помніка былі ўскладзены вянкі і кветкі. Прагучаў салют.
Працягам урачыстых мерапрыемстваў стаў тэматычны вечар “Юнацтва, абпаленае вайной” у Доме культуры па вуліцы Станкевіча. Ён стаў данінай памяці і павагі ўсім тым, хто меў дачыненне да гераічнай і трагічнай вайны ў Афганістане. Хвілінай маўчання ўшанавалі памяць тых, хто загінуў на чужой зямлі, выконваючы свой воінскі абавязак.
Да прысутных звярнуўся старшыня раённага выканаўчага камітэта Віктар Сяргеевіч Гутараў, які ў сваім выступленні адзначыў, што ўжо вырасла цэлае пакаленне, для якога вайна ў Афганістане — далёкая гісторыя, але для саміх “афганцаў” гэты перыяд звязаны з непасрэдным выкананнем свайго воінскага абавязку. Вайна нанесла нам балючыя раны. У Афганістане загінулі і нашы землякі-пастаўчане Аляксандр Урбель, Міхаіл Лапко, Радзівон Мішута, у Сірыі — Сяргей Галяк. Мы ўшаноўваем іх памяць і ганарымся імі. Ганарымся і тым, што многія воіны-інтэрнацыяналісты маюць высокія баявыя ўзнагароды. Ордэнам Чырвонай Зоркі ўзнагароджаны А. В. Голад і А. М. Кулакоў. Шмат “афганцаў” адзначана медалямі “За адвагу”. Сёння ў Рэспубліцы Беларусь робіцца ўсё, каб грамадзяне нашай краіны не траплялі ў “гарачыя” кропкі, каб ім не давялося служыць па-за межамі сваёй краіны. Іншых падыходаў да гэтага пытання няма. Наша армія абараняе ў першую чаргу паветраныя і наземныя межы сваёй краіны, заходнюю граніцу Садружнасці Незалежных Дзяржаў. На заканчэнне старшыня райвыканкама выказаў шчырую ўдзячнасць усім ветэранам вайны ў Афганістане за праяўленую мужнасць і вялікую цяперашнюю работу па патрыятычным выхаванні моладзі, пажадаў ім і іх родным моцнага здароўя, шчасця, упэўненасці ў заўтрашнім дні.
— Дай бог, каб нашы наступныя сустрэчы зноў прайшлі ў такім жа складзе, — сказаў у сваім выступленні старшыня раённай арганізацыі грамадскага аб’яднання “Беларускі саюз ветэранаў вайны ў Афганістане” Валерый Антонавіч Лушчык. — Людзі, якія ў мірны час апынуліся ў пекле вайны за межамі Радзімы, заслужылі павагу, гонар, падтрымку. А галоўнае — яны захавалі дух салідарнасці і ўзаемавыручкі, застаюцца моцнымі ў жыцці, вучаць моладзь стойкасці, мужнасці і адданасці сваёй справе. Арганізацыя грамадскага аб’яднання “Беларускі саюз ветэранаў вайны ў Афганістане” пры падтрымцы раённай улады будзе прымаць усе меры, накіраваныя на рэабілітацыю воінаў-інтэрнацыяналістаў, вырашэнне іх паўсядзённых праблем, а таксама прадоўжыць работу па патрыятычным выхаванні моладзі.
На завяршэнне мерапрыемства свае творчыя віншаванні воінам-“афганцам” падарыў народны вакальна-інструментальны ансамбль “Скіфы”.
Сяргей ДЗЕРАВЯНКА.
В Поставах почтили память погибших афганцев
Понедельник, 5.03.2012 08:19. Рубрика: Афіцыйна, Грамадства газета «Поставский край»
15 февраля день памяти воинов интернационалистов
В этот день техник самолета, старший лейтенант Юрий Коровацкий вместе с сослуживцами должен был вылететь самолетом из узбекского Чирчик в афганский Шынданд. С утра до позднего вечера на военном аэродроме они загружали транспортный АН-12 оборудованием. А когда самолет уже вырулил на взлетную полосу, вдруг дали отбой. Вылет отложили на следующий день. И вплоть до утра всю ту ночь Юрий проговорил с Аленой. Как же трудно было расставаться молодым супругам, так как они оба знали, что он отправляется не просто на службу, а на войну.
— Юра, а давай мы выкинем твой загранпаспорт, и ты никуда не полетишь, — на полном серьезе просила Алена. — Я не переживу, если ты погибнешь.
— Аленка, любая, что ты говоришь ?! Я же военный человек, принимал присягу и должен идти туда, куда получил приказ. Обещаю тебе, что обязательно вернусь живым, — успокаивал жену.
— Если говорить честно, я никогда не мечтал связать свою судьбу с армией, — вспоминает в разговоре со мной капитан запаса Юрий Вацлавович Коровацкий. — Сыграл свою роль случай. Почему-то так получилось, что проходил в военкомате комиссию вместе с теми допризывниками, кто собирался поступать в военные учебные заведения. Знакомые ребята уговорили поехать на Украину в Василькивское авиационно-техническое училище. В результате получилось так, что из всех нас поступил только я. Учеба пошла отлично, до красного диплома не хватило чуть-чуть.
Училище закончил в 1984 году, в самый разгар афганских событий. Их войсковая часть входила в состав Туркестанского военного округа. Новоиспеченный лейтенант понимал, что рано или поздно придется оказаться там. Это произошло в ноябре 1986-го, и продолжилась его служба в Афганистане до декабря 1987-го.
— Вскоре перелетали с Шинданда в Баграм, — вспоминает бывший «афганец». — Боевые самолеты отправились туда днем, а наш транспортный — ночью (по той причине, что днем транспортные самолеты часто сбивали). Все огни выключены, полная темнота. Полета более двух часов. За плечами тяжелый парашют — когда самолет подобьют, будем спускаться с парашютом. Сидишь и думаешь: спустишься среди гор, а там — душманы. На такой случай мы были вооружены гранатами, которыми можно было взорвать и их, и себя …
Было страшно, но постепенно к опасности привыкали. А вот к гибели боевых товарищей не привык никто. А как потряс сердца случай, когда при посадке в Кандагаре самолет попал на минное поле и сразу погибли аж 33 наших воина.
Выпадали и радостные минуты. Прежде всего, это баня и письма. За тот «афганский» год Юрий получил аж 180 писем от своей Аленки и все их сохранил. Через год, отдыхая на озере Воронец, они прочитали их вместе и сожгли в костре. «Ах, как жаль! — Замечаю, услышав такое. — Пусть бы читала ваша дочь «. «Нет, она пусть пишет свою историю любви», — ответил Юрий Вацлавович.
Единственная дочь Каравацкая Настя закончила Витебский государственный университет имени П. Машерова, получила специальность психолога. Сейчас она в декретном отпуске, со дня на день должна порадовать родителей младенцем. Муж Насти — пограничник, старший лейтенант. И отца как бывшему военному это очень импонирует.
Сам он служил до декабря 1997 года. После Туркестанского военного округа, которому отдано 8 лет, был Белорусский — Поставы, Кобрин, Пружаны, Боровуха. Пришлось даже полетать борттехником на вертолете. Признается, что армия, и в частности Афганистан, снятся до сих пор.
Сейчас Ю. В. Коровацкий работает водителем в территориальном центре социального обслуживания населения. Директор учреждения Д. И. Пекарская характеризует его только с положительной стороны — тщательный, не считаться с тем, контактный в коллективе, чуткий к людям. В нем чувствуется армейская закалка. Поддерживает физическую форму, с ранней весны до поздней осени купается в озере.
Каждый год Юрий Вацлавович приходит 15 февраля на встречу бывших воинов- «афганцев», которую организовывает в Поставах районная власть. Собирался и в прошлом году, но 14 февраля в их семью ворвалась большое горе — внезапно умерла мать. И эта дата навсегда останется для него черной. Но в этом году он снова увидет на традиционной встрече тех, кому пришлось терять здоровье и рисковать жизнью в далекой чужой стране на необъявленной и жестокой войне. Бывшие «афганцы» почтят память своих погибших и умерших боевых товарищей, вспомнят службу, и, наверное, всех объединит единая мечта — лишь бы не повторилось такое, что пришлось им испытать, лишь бы был мир в родной Беларуси.
Переведено с сайта Поставский край
ГЕРОИ АФГАНСКОЙ ВОЙНЫ (1979-1989)
ЧИТАТЬ ЗДЕСЬ >>> http://www.sibmemorial.ru/taxonomy/term/35
